B i o g r a f i a z a w o d o w a
Prof. zw. dr hab. Kazimierz Żegnałek urodził się 24 sierpnia 1943 roku w miejscowości Liciążna. Po ukończeniu w tej samej miejscowości szkoły podstawowej rozpoczął naukę w Liceum Pedagogicznym w Tomaszowie Mazowieckim, które ukończył w 1962 roku. Bezpośrednio po ukończeniu liceum rozpoczął pracę w Szkole Podstawowej nr 2 w Zgorzelcu. W 1963 roku podejmuje naukę w Szkole Oficerów Pożarnictwa w Warszawie. W styczniu 1967 roku otrzymuje powołanie do zawodowej służby wojskowej i rozpoczyna służbę w jednym z pułków lotniczych w Pile. W tym czasie, niezależnie od tego, że zobowiązany był do zajmowania się szkoleniem żołnierzy zasadniczej służby wojskowej oraz doskonaleniem metodycznym żołnierzy zawodowych, pracował dodatkowo jako nauczyciel języka polskiego w Zasadniczej Szkole Zawodowej umiejscowionej przy Technikum Mechanicznym w Pile( w trybie wieczorowym). W 1970 roku rozpoczął studia pedagogiczne w akademii wojskowej w Warszawie.. Po skończeniu studiów w 1974 roku podjął pracę w wyższym szkolnictwie wojskowym na stanowisku wykładowcy w Wyższej Oficerskiej Szkole Lotniczej w Dęblinie. W tym czasie zaczęły się pojawiać pierwsze jego publikacje, zamieszczane początkowo w periodykach uczelnianych, a następnie również w czasopismach wojskowych o charakterze ogólnodostępnym, jak np. Przegląd Wojsk Lotniczych i Obrony Powietrznej Kraju . Po wygraniu konkursu na stanowisko starszego asystenta w Instytucie Dydaktyki Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego Wojska Polskiego rozpoczął od grudnia 1977 roku pracę w tym instytucie . Od tego czasu nastąpił istotny przełom w jego życiu zawodowym, bowiem praca w Instytucie Dydaktyki ukierunkowana była w większym stopniu na działalność naukową niż dydaktyczną, a to wymagało ciągłego doskonalenia się, aby podołać skutecznej realizacji zadań z tego faktu wynikających. W 1979 roku uzyskał stopień naukowy doktora nauk humanistycznych, na podstawie obronionej rozprawy doktorskiej pt. „ Czynniki warunkujące efektywność samodzielnego uczenia się podchorążych w wyższych szkołach oficerskich”.
Jego dalszy rozwój naukowy i zawodowy związany był z również z Instytutem Dydaktyki Wojskowej ,gdzie przeszedł przez wszystkie szczeble awansu naukowego i zawodowego, a mianowicie od magistra do profesora i od starszego asystenta do komendanta ( dyrektora) instytutu. Stopień naukowy doktora habilitowanego uzyskał w 1986 roku w Akademii Sztabu Generalnego WP, na podstawie stanowił rozprawy habilitacyjnej nt. „Metodologiczne podstawy pomiaru efektywności kształcenia w szkolnictwie wojskowym”. W 1992 roku otrzymał tytuł profesora.
Po rozwiązaniu Instytutu Dydaktyki Wojskowej w wyniku reorganizacji uczelni pracował w latach 1995 – 1998 w Wydziale Wojsk Lądowych Akademii Obrony Narodowej na stanowisku profesora zwyczajnego. Jednocześnie od roku 1995 podjął pracę na drugim etacie w Wyższej Szkole Rolniczo – Pedagogicznej w Siedlcach, gdzie powierzono mu kierowanie Katedrą Dydaktyki. Od 1998 roku po odejściu do rezerwy i rozwiązaniu stosunku służbowego z Akademią Obrony Narodowej związał się całkowicie z uczelnią siedlecką, która obecnie nazywa się Uniwersytetem w Siedlcach . W międzyczasie pogłębiał swoje doświadczenie zawodowe w wielu innych uczelniach pracując w nich okresowo na różnych stanowiskach, a mianowicie takich, jak: Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie, Wyższa Szkoła Pedagogiczna Towarzystwa Wiedzy Powszechnej w Warszawie (obecnie Uczelnia J. Korczaka), Wyższa Szkoła Umiejętności Pedagogicznych i Zarządzania w Rykach i Wyższa Szkoła Ekonomiczna w Warszawie. W latach 2007 -2016 pracuje na drugim etacie na stanowisku profesora w Państwowej Wyższej Szkole Zawodowej w Koninie.
W 2018 r., ze względu na osiągnięcie wieku emerytalnego, zakończył pracę w Uniwersytecie Przyrodniczo-Humanistycznym w Siedlcach i podjął pracę w Wyżej Szkole Bezpieczeństwa Publicznego i Indywidualnego ” Apeiron” w Krakowie na stanowisku profesora.
Był nauczycielem i wychowawcą wielu roczników podchorążych w Dęblińskiej Szkole „Orląt”, oficerów Akademii Sztabu Generalnego Wojska Polskiego i Akademii Obrony Narodowej oraz promotorem około 500 magistrów i ponad 250 licencjatów pedagogiki. Wypromował również 18 doktorów. Aktywnie uczestniczył w rozwoju naukowym wielu wojskowych nauczycieli akademickich pełniąc nie tylko funkcję promotora rozpraw doktorskich, ale także recenzenta, członka czy przewodniczącego komisji w przewodach doktorskich i habilitacyjnych oraz pisząc wnioski o nadanie tytułu profesora. Był recenzentem 28 rozpraw doktorskich i 16 habilitacyjnych oraz 4 wniosków o nadanie tytułu profesora. Pełnił również kilkukrotnie obowiązki przewodniczącego komisji powoływanych do procedury nadawania stopnia doktora habilitowanego.
Był i jest członkiem wielu rad naukowych i komitetów redakcyjnych. Jest członkiem Polskiego Towarzystwa Pedagogicznego oraz Stowarzyszenia Profesorów Państw Słowiańskich zlokalizowanego przy Uniwersytecie Sofijskim w Bułgarii. Kierował licznymi zespołami badawczymi, a także był organizatorem lub współorganizatorem wielu konferencji naukowych, których pokłosiem było wiele opracowanych pod jego redakcją znaczących monografii, jak np: „Kompetencje nauczyciela edukacji początkowej” i „Kompetencje współczesnego nauczyciela”, czy Wyzwania edukacyjne XXI wieku. Był i jest nadal aktywnym uczestnikiem kilkudziesięciu konferencji i sympozjów naukowych o charakterze krajowym i międzynarodowym. edukacyjne, międzynarodowa konferencja organizowana w Uniwersytecie Przyrodniczo-Humanistycznym w Siedlcach na temat dorobku i myśli pedagogicznej Jana Amosa Komeńskiego, czy coroczna konferencja międzynarodowa organizowana przez Uniwersytet Adama Mickiewicza w Poznaniu oraz Państwową Wyższą Szkołę Zawodową w Koninie na temat Ewaluacja i innowacje w edukacji. Wysoko sobie ceni możliwość uczestniczenia w konferencjach organizowanych przez Uniwersytet Sofijski im. St. Klimenta Orchidskiego oraz Stowarzyszenie Profesorów Państw Słowiańskich pod kierownictwem naukowym Pani prof. Emilii Rangiełowej z Bułgarii.
Jest autorem ponad 300 publikacji o charakterze naukowym i popularnonaukowym.Wśród nich można wymienić następujące monografie: Wizerunek nauczyciela edukacji wczesnoszkolnej, Dydaktyka ogólna. Wybrane zagadnienia, Metody i techniki stosowane w badaniach pedagogicznych, Dydaktyka obronna, Dydaktyka edukacji obronnej, Edukacyjne problemy współczesności, Zarys metodyki pomiaru efektywności kształcenia w wyższym szkolnictwie wojskowym, Metodologia badań dla autorów prac magisterskich i licencjackich z pedagogiki, Metodyka kształcenia w Akademii Obrony Narodowej ( redakcja i współautorstwo) i wielu innych.
Ponadto pod jego redakcją ukazały się też takie monografie, jak: Edukacja polska w konstelacji europejskiej (2013) oraz Niektóre problemy wczesnej edukacji (2016)
Współpracował naukowo z kilkoma uczelniami zagranicznymi, jak np. Narodowy Uniwersytet w Mińsku (Białoruś), Uniwersytet Pedagogiczny w Mińsku (Białoruś), Uniwersytet Sofijski Bułgaria) oraz z wieloma uczelniami ukraińskimi. W 2016 roku został wyróżniony tytułem Doktora Honoris Causa przez Instytut Gospodarki Regionalnej i Ekonomii (Ukraina).
Specjalizuje się w zakresie teorii kształcenia czyli dydaktyki ogólnej i dydaktyk szczegółowych, jak np. dydaktyki edukacji obronnej oraz metodologii badań naukowych.
Jest członkiem Oddziału Warszawskiego (zlokalizowanego przy Uniwersytecie Warszawskim) Polskiego Towarzystwa Pedagogicznego oraz Stowarzyszenia Profesorów Państw Słowiańskich zlokalizowanego przy Uniwersytecie w Sofii, którego jest współzałożycielem. W przeszłości był kilka lat kuratorem sądowym dla nieletnich przy Sądzie Miasta Stołecznego Warszawy oraz instruktorem harcerskim ( posiada stopień harcmistrza). Jest członkiem Związku Nauczycielstwa Polskiego.
Za wysokie osiągnięcia w działalności dydaktyczno – wychowawczej i naukowej był wielokrotnie wyróżniany, w tym tytułem „ Przodujący Nauczyciel Akademicki” oraz nagrodami rektorskimi. Ponadto był odznaczony Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi (1981, 1988), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2002) oraz Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1998)oraz Medalem za Długoletnią Służbę(2012).
Dodatkowe zainteresowania profesora, to sport (był m.in. sędzią lekkoatletycznym klasy okręgowej),muzyka poważna oraz działka rekreacyjna.
Przedmiot: Metodologia badań w naukach o bezpieczeństwie
Treści tego przedmiotu obejmują ogólną wiedzę o nauce oraz o badaniach naukowych. Zawierają podstawowe informacje niezbędne studentowi do opracowania pracy dyplomowej, a więc o przedmiocie badań w naukach o bezpieczeństwie, o formułowaniu celów i problemów badawczych, a także hipotez. Obejmują również metody i techniki badań oraz ich stosowanie, a także sposoby opracowania uzyskanych przy ich pomocy wyników badań. Zawierają również wskazówki, jaka powinna być konstrukcja pracy dyplomowej ( licencjackiej, magisterskiej, podyplomowej).